Dag 22+23, van Estes Park naar Denver naar huis

The old home town looks the same As I step down from the train And there to meet me is my mama and papa Down the road I look and there runs Mary Hair of gold and lips like cherries It's good to touch the green, green grass of home Yes, they'll all come to meet me, arms reaching, smiling sweetly It's good to touch the green, green grass of home (Tom Jones / Green Green Grass Of Home)

Op maandagochtend verlaten we Estes Park en vertrekken we richting onze eindbestemming van deze prachtige reis: Denver. We halen een lekker ontbijtje bij de Safeway en geven daarna onze Safeway klantenkaart op de parkeerplaats aan een vader met een klein kindje. Er staan reward punten op, waarmee je met flinke korting kunt tanken. Als ik uitleg dat wij morgen naar huis vliegen en de reward punten dus niet gaan gebruiken, neemt hij de kaart graag van mij aan en bedankt hij vriendelijk. "You're welcome", het geeft een goed gevoel dat we iemand anders er blij mee hebben kunnen maken. De reis is ook vandaag weer kort, binnen nog geen twee uur rijden we op Denver aan en zien we de skyline voor ons opdoemen. In een groot overdekt winkelcentrum kijken we wat rond bij de Apple Store, Marcel haalt daarna zijn fietshart op bij een grote fietswinkel (de eerste die we hier tegenkomen) en daarna lopen we een stuk over de 16th Street Mall, een leuke winkelstraat met veel restaurants. Het is gek om na drie weken weer in de 'grote' stad rond te lopen; het is er druk voor ons gevoel, we komen de welbekende straatverkopers weer tegen en de rijbanen lijken wel smaller dan die waar we de afgelopen drie weken over hebben gereden. We moeten duidelijk weer even wennen. Rond half drie rijden we naar ons hotel voor één nacht: The Art, zoals de naam al doet vermoeden een strak en stylish hotel in een modern pand. Tijdens het inchecken krijgen we wat tips van de receptionist van dienst voor de American Football wedstrijd van vanavond. We besluiten onze auto bij het hotel te laten en een Uber naar het stadion van de Denver Broncos te nemen, al was het alleen al omdat dit stukken goedkoper blijkt te zijn dan de auto daar ter plekke te moeten parkeren. We hebben een heerlijke kamer en vertrekken, nadat we de koffers hebben neergezet, rond half vijf richting het Mile High Stadium, the home of the Broncos. We zijn er snel en voor we het weten zitten we gewapend met een drankje en een hapje op onze plekken. Dat we nog even moeten wachten voordat de wedstrijd begint is zeker niet erg, er valt genoeg te zien in het 'voorprogramma'. Wat volgt is een aftrap zoals alleen de Amerikanen dat kunnen, compleet met vuurwerk, cheerleaders, parachutisten die uit de lucht komen vallen, lekkere pittige muziek, een cowgirl op een wit paard, de Amerikaanse vlag, het eerbetoon aan de veteranen en natuurlijk de Star Spangled Banner (opstaan, pet af en het liefst de hand op het hart tijdens het zingen). Omdat het nog pre-season is, is de wedstrijd niet zo vlammend zoals het in het reguliere seizoen zou zijn, maar we vermaken ons prima en uiteindelijk wint het gast team de San Francisco 49'ers. De Uber chauffeur brengt ons daarna weer naar ons hotel, waar het spreekwoordelijke lichtje al heel snel uit gaat. Dinsdagochtend 20 augustus, na een heerlijke drie weken is het tijd voor ons om ons klaar te maken voor onze reis naar huis. De koffers worden strategisch ingepakt zodat ze allemaal nagenoeg hetzelfde wegen, we rijden naar Denver International Airport, leveren bij Alamo onze huurauto in en een vriendelijke dame van de shuttlebus rijdt ons naar de vertrekhal waar we zijn moeten. We zijn ruim op tijd en kunnen dus op ons gemak de koffers inchecken, door de security heen en naar onze gate lopen. Even denken Marcel en Noah dat de tv bij de gate de Ajax wedstrijd zal uitzenden, maar helaas, het was alleen de voorbeschouwing. Het eerste stuk van onze reis gaat van Denver naar Detroit, waar we een overstap zullen hebben naar Amsterdam. Vlak voor het opstijgen geeft de piloot al aan dat het in Detroit noodweer is en dat er dus wel wat turbulentie verwacht wordt. Seatbelts fastened dus... Als we op ongeveer drie kwartier vliegen van Detroit verwijderd zijn, wijzigt de bestemming op het schermpje echter opeens naar Milwaukee, dat op onze route aan de andere kant van Lake Michigan ligt. Marcel en ik grappen erover dat we misschien in het verkeerde vliegtuig zitten en om ons heen horen we in het geroezemoes ook de verbazing over Milwaukee als plaats van bestemming. Detroit airport blijkt dicht te zien vanwege het noodweer, er mag niets opstijgen en landen. Daarom zijn we al een uur 'geparkeerd' boven Milwaukee en is er niet meer genoeg ruimte in de brandstofvoorraad om naar Detroit te vliegen. Er zit dus niets anders op dan een extra tussenlanding in Milwaukee te maken en daar te tanken. We voelen dan al aan dat we onze aansluiting in Detroit dus niet gaan halen. Ons voorgevoel klopt; op het moment dat wij vanuit Milwaukee opstijgen, stijgt ook onze vlucht naar Amsterdam op. Dat gaat 'm dus niet meer worden. We hebben al gezien dat er die avond om 22.45 uur nog één vlucht naar Amsterdam gaat en daarna pas de dag erna om 16.30 uur. Om dus niet net zoals Tom Hanks in The Terminal te moeten rondhangen op het vliegveld, regelen we bij de balie in Denver dat we op de stand by lijst komen voor de laatste vlucht van die dag. Fingers crossed... En ja, gelukkig kunnen we alle drie mee, we zitten zelfs nog redelijk dicht bij elkaar. Anderhalf uur later dan oorspronkelijk gepland landen we vervolgens op Schiphol, it's good to touch the green green grass of home. Maar helaas lopen we nog tegen een kleine kink in de kabel aan als blijkt dat onze koffers niet mee zijn gekomen. Later blijkt dat ze, in plaats van naar Schiphol, naar Boston zijn gevlogen. Het heeft er alle schijn van dat dit te maken heeft met onze gemiste aansluiting. Geen paniek, we laten een rapport opmaken en uiteindelijk worden we twee dagen later thuis weer met de koffers herenigd, wanneer ze keurig thuis worden afgeleverd. Super geregeld! En dan is er toch echt een eind gekomen aan deze fantastische reis. Wat hebben we genoten van al het natuurschoon, van de wild life, van het land zelf, van de leuke en inspirerende mensen die we hebben mogen ontmoeten, van het lekkere eten en natuurlijk van elkaar. We kunnen met recht zeggen dat we weer herinneringen hebben gemaakt die ons ons leven lang bij zullen blijven. Mijn online reisdagboek is daarbij voor ons een heel goed geheugensteuntje en we hopen dat jullie als thuisfront op die manier ook een beetje met ons mee hebben kunnen reizen. Bye America, we'll meet again, that's for sure!