Dag 18, Badlands

"Good evening. This is the intergalactic operator. Can I help you?"
"Yes. I'm trying to reach flight commander P.R. Johnson, on Mars, flight 2-4-7"
"Very well, hold on please (beeping) you're through!"
"Thank you operator!"
Hi darlin'! How are you doing?
Hey baby, were you sleeping?
Oh I'm sorry, but I've been really missing you!
Hi darlin'! How's the weather?
Say baby, is that cold better now?
Oh I'm sorry, is there someone there with you?
Ooooh... since you went away, there's nothing goin' right!
I just can't sleep alone at night... I'm not ashamed to say
I badly need a friend... or it's the end.
Now, when I look at the clouds across the moon.
Here in the night I just hope and pray that soon.
Oh baby, you'll hurry home to me.
(The Rah Band / Clouds across the moon)

Het was een onstuimige nacht in dit maanlandschap dat Badlands heet, want het donderde en bliksemde en regende dat het een lieve lust was. Vanuit ons warme en droge huisje hadden we eersterangs zicht, wat een schouwspel zeg!
De ochtend begon gelukkig weer droog en zonnig, wel met flink wat wind en nog wat aan de frisse kant.
Na het ontbijt stappen we de auto in en beginnen we aan de Badlands Loop Road, de 45 kilometer lange hoofdweg door het park. Langs de weg zijn verschillende mooie uitzichtpunten van waaruit je de Badlands en de aangrenzende Buffalo Gap National Grasslands kunt zien.
Als eerste lopen we de Fossil Exhibit Trail, een korte boardwalk langs het gesteente met voorbeelden en uitleg over de fossielen die hier zijn gevonden. De fossielen die we zien reiken wel terug tot 30 miljoen jaar geleden, toen het gebied hier nog een ondiepe zee was. Erg interessant!
We vervolgen onze weg en stoppen geregeld om van de mooie uitzichten te genieten en foto’s als herinnering voor later te maken. Het is niet druk in het park, dus we hebben alle ruimte om het in ons op te nemen.
De Badlands Loop Road loopt, indien je dat wilt en daarvoor kiest, over in de Sage Creek Rim Road, een onverharde gravelweg door de Badlands Wilderness Area. En wat gebeurt er met twee mannen voorin + een onverharde weg + recente regen (dus modder)? Dat wordt slippen! We lachen ons rot :-)
Bij één van de eerste stops langs deze weg zien we gelijk drie berggeiten pal beneden ons, ze liggen wat in de zon en grazen wat van het gras. Wat een leuke beesten!
Omdat het mooiste gedeelte van zowel de verharde als de onverharde weg nu achter ons liggen, besluiten we de afslag te nemen, het park te verlaten en richting Wall te rijden. Wall is een iets grotere plaats in deze omgeving en we willen kijken of we er een supermarkt kunnen vinden om avondeten in te slaan. We hebben goede hoop, want de vele reclameborden langs de weg scanderen ‘Wall has it all!’. Dat belooft dus was…
Het blijkt inderdaad een leuk plaatsje te zijn, wel overduidelijk opgezet voor de toeristen, het doet dan ook wat Slagharen-achtig aan. We struinen wat door de winkeltjes en vinden uiteindelijk een stukje verderop een kleine supermarkt met gelukkig ook wat verse spulletjes.
Als we weinig in de buurt is, dan moet je creatief zijn; het wordt vanavond dus tortilla’s met ham, geraspte kaas, Philadelphia en tomaatjes.
We rijden via de I90 (Interstate 90, de snelweg) terug naar de oostingang van het park en stoppen nog een aantal keer bij mooie uitzichtpunten. Op een gegeven moment zien we vanaf hoog in de heuvels het gebied van ons huisje beneden al liggen.
De rest van de middag hebben we nog lekker voor onszelf, we relaxen lekker wat, leggen een kaartje en laten ons ’s avonds de belegde tortilla’s lekker smaken. Een ijsje van het winkeltje smaakt daarna lekker en met een potje Sequence en een paar potjes 31’en (winnaar Noah) sluiten we deze leuke dag weer af.
Morgen is onze laatste lange reisdag van deze reis, als we naar Cheyenne rijden, tot morgen allemaal!